pieczętującej się herbem Rawicz. W młodości wstąpił do zakonu pijarów, opuścił
zakon w 1790 r. i poświęcił się karierze wojskowej. Od 1792 roku służył w
wojsku, podczas Insurekcji Kościuszkowskiej w randze kapitana walczył w
obronie Warszawy gdzie został ranny. Po upadku powstania emigrował do
Francji, w celu zdobycia obywatelstwa tego kraju przez pięć miesięcy służył na
okręcie kaperskim, następnie zaciągnął się do armii francuskiej. Odbył kampanie
włoskie 1795 i 1796 r., otrzymał zezwolenie na werbowanie oddziałów z jeńców
polskich do tworzącego się wojska włoskiego i z tego powodu nazywany był
później "pierwszym legionistą". Później razem z generałem Dąbrowskim tworzył
Legiony Polskie we Włoszech. W 1798 r. został awansowany na pułkownika. Po
kapitulacji Mantui w 1799 r. dostał się do niewoli austriackiej, został uwolniony w
1800 r. Dowiedziawszy się o wysłaniu legionów Polskich na San Domingo,
zbuntował się przeciwko Napoleonowi i złożył za pośrednictwem księcia Adama
Czartoryskiego propozycję służby carowi Aleksandrowi I. Straciwszy nadzieje,
że dalsza służba legionów pomoże sprawie polskiej w 1803 r. podał się do dymisji
w stopniu generała brygady i powrócił do kraju. W 1806 r. powrócił do służby u
boku Dąbrowskiego, organizował powstanie w departamencie bydgoskim i
kwidzyńskim. W 1807 r. na czele pierwszych sformowanych oddziałów
wojska polskiego walczył z Prusami, uczestniczył w ofensywie na Gdańsk i
zdobyciu Tczewa. Zastąpił rannego Dąbrowskiego i poprowadził jego dywizje na
Gdańsk, brał także udział w oblężeniu miasta. Jeszcze w tym samym roku został
odznaczony za kampanie Krzyżem Kawalerskim Orderu Virtuti Militari. Podczas
kampanii w 1809 r. zajmował stanowisko gubernatora Warszawy, następnie
dowódcy oddziałów polskich, z którymi brał udział w bitwach pod Szczekocinami
i Żarnowcem. Od 1811 r. był generałem dywizji. W 1812 r. został mianowany
komendantem departamentów lubelskiego oraz siedleckiego i organizował obronę
na linii Bugu. W tym samym roku został odznaczony Krzyżem Komandorskim
Virtuti Militari, po czym złożył dymisję. Po tym jak kampania się zakończyła i
Księstwo Warszawskie zostało zajęte dostał propozycje przejścia na służbę
pruską i organizowania polskiej obrony krajowej w Wielkim Księstwie
Poznańskim, odmówił jednak uznając że to nie wyjdzie na pożytek sprawie
Polskiej. Zmarł w 1823 r. w Targowej Górce. Obecnie spoczywa w Krypcie
zasłużonych Wielkopolan w Kościele św. Wojciecha. Kosiński był członkiem loży
masońskiej w Warszawie oraz członkiem-założycielem loży św. Jana w Poznaniu,
działał na rzecz rozwoju polskiej gospodarki w Wielkopolsce. Zostawił ciekawy
pamiętnik o legionach włoskich oraz bogaty zbiór korespondencji i zapisek,
wydany przez syna pt. "Amilkar Kosiński we Włoszech"
We wrześniu 1988r. Antoni "Amilkar" Kosiński został patronem Szkoły Podstawowej w Targowej Górce.
Patronem Gimnazjum w Targowej Górce A. A. Kosiński został 15 czerwca 2008r. podczas obchodów 750-lecia Targowej Górki.
DO POBRANIA: PREZENTACJA O PATRONIE
Dzień Patrona Szkoły
